Może ten temat rykoszetem odbija sie od treści fabuły, ale to po obejrzeniu "Anatomii upadku" wpadłem tutaj i tylko rzuciłem okiem na znane ze stron filmwebowych gęby i notki krytyków.
Opinia Pana Walkiewicza skłoniła mnie do refleksji na temat ważnej i potrzebnej funkcji krytyka filmowego a co za tym idzie osoby, która ma narzedzia, które pozwalają jej określić dzieło wedle pewnych wytycznych, wartości, niezmiennych reguł. Zastanawia mnie też forma w której redaktor zawarł swoje arbitralne treści. Ale od początku...żyjemy chyba w świecie, gdzie brakuje autorytetów, czy to politycznych, moralnych, etycznych i wynika to chyba z tego, że nikt nimi nie chce być. I ja nie wiem czy to jest dobre czy też nie, po prostu tak przyglądam się światu. Tutaj dochodzimy do funkcji krytyka filmowego, któremu na pewno łatwiej się stać autorytetem niż choćby politykowi. Wydaje się,że można być dla czytelnika ważnym jeżeli bedzie się po prostu rzetelnym, nawet powiedziałbym sprawiedliwym merytorycznie. Krytyk posiada wspomniane wyżej przeze mnie narzedzia, które pozwalają mu spojrzeć na film całościowo. On nie jest od tego aby opisać film słowami" fajny", "klimat był", " było super", on powinien użyć swojej całej palety dostępnych mu środków wyrazu do tego aby troche wytłumaczyć nam widzom świat przedstawiony na ekranie. Język filmu jest bogaty i wszystko to co składa się na film podlega poniekąd ocenie, tak więc muzyka, zdjęcia, scenografia, scenariusz...I wdaje mi się, że jeżeli ktoś ma doświadczenie i świadomie zna ten język, nigdy nie powinien stwierdzić, że film" Anatomia upadku" jest snujem o nudnych ludziach. Nie bedę wchodził w emocjonalny odbiór tego filmu przez Pana Walkiewicza ale uderzam tutaj wyłącznie w merytoryczny ton a według mnie go zabrakło a słowa, które użył redaktor do podzielenia się z nami swoja opinią, cofają go do początków prób pisarskich. Bycie autorytetem filmowym Panu nie grozi i może warto pamiętać, że nie efektowna metafora czyni recenzenta mistrzem słowa.